Od jakiegoś czasu rozmowy z moją dwuipółletnią córeczką mieszczą się w dwóch obszarach: oczekiwania na braciszka i strachów, jakie od jakiegoś czasu zaczęły ją dręczyć. W kwestii powiększania się naszej rodziny przeszliśmy już przez kilka etapów – od gwałtownej negacji, prób kopnięcia brzucha, przez „ja też mam w brzuchu dzidziusia”, co przyniosło ze sobą strach przed zrobieniem kupki („bo dzidziuś wypadnie!”), odmawianiem mamie jedzenia („bo zasypie dzidziusia!”) i wizyt u lekarza („bo on zrobi dzidziusiowi krzywdę!”), aż do w miarę stabilnego, spokojnego czasu tulenia się do coraz większego brzucha, co jakiś czas rodzenia swojego dzidziusia (i nazywania go, np. słonik, w zależności od tego, jaki pluszak znajdował się pod ręką), czułej opieki nad swoimi lalkami i pytań: „jak tam dzidziuś, co teraz robi?”. Ja i mąż opowiadamy, jak to będzie, kiedy pojawi się dzidziuś, posiłkujemy się książeczkami dla dzieci, wspólnie wymyślamy imię dla brata, planujemy przemeblowanie mieszkania. Jednak nie nadużywamy…
czytaj więcejCentrum Misji i Ewangelizacji Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP (CME) dociera do dzieci, młodzieży i osób dorosłych z misją poprawy jakości ich życia. Poprawy – także w sferze potrzeb duchowych – naprzeciw którym wychodzi Bóg z uwalniającą nowiną o miłości i przebaczeniu okazanym w Jezusie Chrystusie.
CME motywuje i stwarza możliwości do odkrywania swojego powołania, zaangażowania dla dobra drugiego, rozwijania zdolności, w które Bóg wyposaża człowieka oraz nabywania przez niego nowych umiejętności i kompetencji.
